14 : 02

Ανήλιαγα κορμιά ξεμυτίζουν αθόρυβα
στην κοιλάδα των αισθήσεων,
κι αποζητούν όσα δεν τόλμησαν ποτέ να ξεστομίσουν..

"Οι επιθυμίες χάνουν την ονειρική τους διάσταση
όταν ενσαρκώνονται σε λέξεις.. "

Πώς θα μπορούσαν λοιπόν να το ρισκάρουν?

Όλες οι σκέψεις τους με 'θέλω' ήταν ντυμένες..
Μ`αυτά τα όνειρα κατάφεραν ν`αντέξουν το σκοτάδι..

Σιωπηλές ψυχές με χρυσόσκονη στα χέρια ..

~

Μύρισε την άνοιξη στα χείλη της
και μέθυσε..
"Το καλοκαίρι θέλω κοντά της να με βρει",
σκέφτηκε.
"Κι αν ο χειμώνας την παγώσει μακριά μου..?"
Την υποψία του για την καταιγίδα που
έρχεται μετά,
δεν άργησε να ενισχύσει ο < άλλος > .
Φίλος παλιός που στα όνειρά της μια φορά είχε κρυφτεί..
Πολλές φορές για κείνον του μιλούσε, σαν κάποιο αγκάθι που`χε χωθεί επιμελώς στο παρελθόν.
"Μετατοπίζονται άραγε τ`αγκάθια?"
Αυτή η αφέλεια τον τρυπούσε κάθε που έκλεινε τα μάτια.
Και με τις παρωπίδες τις θλιμμένης του αγάπης,
κατάφερνε μετά να κοιμηθεί..

Το τραίνο των εννιά και δέκα

Είν’ η ώρα που περνά
το τραίνο των εννιά και δέκα
Σ’ ένα βαγόνι μια γυναίκα
προς το παράθυρο γυρνάει..

Θαμπό το τζάμι απ’ τα χνώτα

και βιαστικά το καθαρίζει

Καθώς η μηχανή σφυρίζει

και χαμηλώνουνε τα φώτα..

Και βλέπει μέσα στο σκοτάδι

ένα σπιτάκι φωτισμένο

και της μορφής της το μαγνάδι..

Το σπίτι τρέχει ή το τραίνο

Ή μήπως έτρεχε το βράδυ

προς το δικό της πεπρωμένο ..

~ Ελευθερία Αρβανιτάκη ~

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

.. τα βράδια τρέχουν να προλάβουν το πεπρωμένο.. κι εμείς πασχίζουμε να προλάβουμε τα βράδια..
..ή μήπως τελικά το τραίνο..?

Ρωξάνη

Χάρισες μέθη κι ένα χάδι,
γιατί δεν έμαθες αλλιώς..
Σαγηνευμένα πλήθη γύρευες σε κάθε βράδυ,
να σε κοιτά στα μάτια ο ουρανός..
Κι αφού βαρέθηκες τα 'ναι' τους,
κράτησες για σένα το σκοτάδι-
-ούτως ή άλλως ήξερες πώς είν' το φως..

Μα ..

Με κοιτάς κ μου λες πως θα μείνεις.
-"Μα δε σ`το ζήτησα.."
-"Το διάβασα στην άκρη των ματιών σου."
-"..Κι αν τα δικά μου μάτια αντιφάσκουν..?"
-"Δε θα μου το`λεγες προτού να σ`αγαπήσω?"
-"Σου το`χα πει, μα εσύ άθελά σου το απωθούσες.."

Γύρισα πλευρό και άνοιξα τα μάτια.
Πόσο θα ήθελα όσα θέλω να σου πω..

Something missing

Μετράς τα τσιγάρα που κάπνισες και τα βρίσκεις λειψά.. Δε μπορεί, σου φαίνονται παραπάνω οι στιγμές που έζησες καπνίζοντάς τα.. Α ναι, τώρα θυμάσαι.
Έδωσες ένα στον Άγγελο εκείνη την κρύα νύχτα στον κόκκινο καναπέ..
.. άλλο ένα στο Γιώργο για το δρόμο όταν σου είπε πως "πρέπει να φύγει"..
..ένα ακόμη σ`εκείνο το αγόρι με τα μακριά ξανθά μαλλιά γιατί σου θύμιζε τον παιδικό σου έρωτα..
..κι άλλα πολλά που έπεφταν στο χώμα απ`τα τρεμάμενα χέρια σου σε κάθε χωρισμό ..

Τώρα έμεινε μόνο ένα στο πακέτο.
Θα το καπνίσεις στις στιγμές που σου πήραν χωρίς να σε ρωτήσουν..